GAE Blog

Met de klok mee: De Gotthard-pas, het ronden van merktekens, de blaugel en de regenbogel.

Ieder tijdverdrijf kent zo zijn eigenaardigheden in het gebruik van één of meerdere talen.

Daar komt nog eens bij dat individuen wel eigen eigenaardigheden hebben.

Zwierend over de passen in een vorige liefhebberij is het woord ‘haarspeldbocht’ (al of niet in meervoud) veel en veel te lang.

Als wij het hadden over ‘haarspocht’ dan wisten we allebei wat er bedoeld werd. Een soort economisch gebruikt van het gesproken woord ook hadden we voor de rest geen fl…. te doen anders dan omhoog en omlaag te rijden, op zich een vrij zinledig tijdverdrijf (de vergelijking met wat zweefvliegers doen laat ik maar voor diegenen, die het niet kunnen laten).

In de hardrijderij per Superseven bestaat er niet veel jargon. ‘Max’ staat hooguit voor ‘maximum snelheid’ bij het voortdurende streven je zakgeld niet geheel aan bekeuringen te besteden.

Weer een liefhebberij eerder zou een afkorting voor het luide geschreeuw ‘bakboord!’ als ‘bb!’ in een wedstrijd hooguit voor grote verwarring hebben gezorgd en zeker een averechts effect hebben gehad, bijvoorbeeld een knetterende aanvaring bij het ronden van merktekens (‘boeien’ zijn voor leken).

De tijd ontbrak maar het plan was en is er: enige livery op de Ka6.

Voor het woord ‘livery’ bestaat niet een werkelijk goed vertaling, voor luchtvaartmaatschappijen is het een doodernstige zaak, opleuken is zeker niet de juiste.

Wiebe koos voor de veelkleurige variant.

Hoe heet ‘ie?

Regenboogvogel? Of, in het licht van bovenstaand betoog ‘Regenbogel’!

De argeloze binnentreder in de wereld van alles dat vliegt verbaast zich al snel niet meer over de ongelooflijke hoeveelheid afkortingen. Tientallen, zo niet, honderden.

AMP (Aircraft Maintenance Programme), APP(Approach Control Office), EASA(European Aviation Safety Agency), TM(Technische Mitteilungen) en WIP(work in progress, nog wel een leuke), om er eens een paar te noemen.

Maar, als commentaar op het artikel in Air Sportsmail van maart j.l., van diezelfde EASA zijn afkomstig CA (Competent Authority) en QE (Qualified Entity), waarvan noch d’ene, noch d’andere door het ministerie aan de KNVvL in wijsheid is onthouden.

WES.

Rugier.

Links het principe van isostaie, rechts het archetype schots: een ijsberg en onder een overbekend plaatje van de vorming van thermiek.

Bij een cursus over de ‘Geologie van de Middellandse Zee’ (je doet eens wat om de donkere vliegloze wintermaanden door te komen) vertelt de dienstdoend professor over een verschijnsel dat ‘isostasie’ heet.

Uit Wikipedia:

Isostasie en isostatisch evenwicht zijn termen die worden gebruikt om de toestand van gravitationeel evenwicht van een drijvend voorwerp in een vloeistof aan te duiden.

Nu was het al tot me doorgedrongen, uit een vorige cursus over plaattectoniek, dat wij leven op een schots, die drijft op, dat leer je in die cursus, min of meer vaste stof. Eigenlijk een soort hele dikke stroop.

Als aan de bovenkant in de loop van miljoenen jaren de in de loop van miljoenen jaren ontstane bergen weer oplossen in lucht en minder hoog worden dan wordt de hoeveelheid dikke stroop onder die bergen, nodig om die bergen boven de aardkorst te houden, minder volgens de wet van Archimedes. Die dikke stroop weegt meer dan de schots. En die schots lost door erosie op in lucht.

Niet overal is de ‘dikte’ van de stroop gelijk. En er vindt uitwisseling plaats tussen gebieden met veel dikke stroop en met weinig dikke stroop.

Begrijpelijk is dat op Wikipedia als illustratie bij de uitleg van het verschijnsel ‘isostatie’ een ijsberg wordt gebruikt. Begrijpelijk omdat de schotsen, waarop wij leven, nu eenmaal slechts schematisch zijn af te beelden.

Waar heb je dat nou meer gehoord: dat er uitwisseling plaatsvindt tussen een materiaal met een groter gewicht dan een kleiner? Of, anders gezegd, met een hogere druk en een lagere?

Deze vlieger’s aandacht was meteen niet meer bij de les.

Stel je eens voor dat die soep waar wij op leven zich hetzelfde gedraagt als de lucht waar we zo dankbaar gebruik van maken? Het gaat alleen ongeveer enige triljoenen maal langzamer. En dan maakt het daarbij niet eens zoveel uit hoe hard het waait,

Rugier.

een caravannetje in aanbouw, hoe de romp en een vleugel in een 30-er jaren woning passen en winteronderhoud bij een bollenbedrijf in Hillegom.

Het begon ermee toen op de Duitse segelflug.de een spierwitte werd aangeboden. Met aanhanger. Wit, nou ja….

Wit kan rood worden. Dat is wel veel werk maar mijn vrienden riepen in koor (toen wij op de Wasserkuppe voor een prachtig witte Ka6 stonden): “We komen je helpen, hoor, maar je bent stapelgek als je het doet!” Rood maken.

Jaren geleden, toen het hele zweefvliegen voor mij nog uitgevonden moest worden, is er al eens een caravan(netje) in de woonkamer gebouwd. Dat heeft Hanneke vooral veel pluimen op haar hoed geleverd: “Dat ze dat goed heeft gevonden, maandenlang in het stof en lijm- en verflucht zitten!”

Zou een Ka6 erin passen?

Het lijnenplan van een Ka6 is zo opgehaald uit het boek Fundamentals of Sailplane Design van de Duitse zweefvliegkundige Fred Thomas. Dan weet je hoe groot zo’n vliegtuigje is.

Photoshop bood uitkomst. Na de romp en de vleugel op elektronische wijze te hebben losgeknipt werd, na wat elektronische pielen en prutsen, het duidelijk dat de romp via de terrasdeuren naar binnen kon en, niet tegelijkertijd natuurlijk, de vleugels via de tuindeuren.

Het past dus.

Na beloftes van heel veel hulp bij andere projecten, die vooral niets met zweefvliegen te maken hadden, werd de goedkeuring op het maandenlang in de lucht van verf en andere viezigheid zitten verworven.

Totdat een paar keer spanlakken in Westerlee het animo voor dit project ernstig deed afnemen.

Bovendien werd dat stralend blinkend witte ook nog eens steeds mooier. En is vliegen uiteindelijk leuker dan klussen…

Maar waar doen we de D-inspectie of het Standart-Instand-Haltungs-Program dan wel? Even kwam het plan van vorig jaar van de woonkamer nog langs maar een bevriende bollenhandelaar-in-ruste bracht uitkomst.

En zo gebeurde het dat wij afgelopen maandag de deur openden van een enorme loods en auto met aanhanger naar binnen  reden.

Om vervolgens beide vleugels, stabilo en romp naast elkaar en met ruime afstand neer konden zetten. 

En dat is dus een vorm van luxe.

Rugier.

L>R, boven>onder: Een meer dan 50 jaar oude doos Meccano, een model van de wielophanging van een (sport-)auto, een detail van diezelfde wielophanging, een houten vogel, een detail van diezelfde houten vogel en tenslotte het monteren van de Grote Kanarie.

Precies tien jaar geleden stond er, te midden van meer relevante informatie, een vermakelijk verhaal in de krant.

Bij een bijeenkomst van Nobelprijs-winnaars, de verteller was Gerard ’t Hooft, een Nederlandse in 1999 gelauwerde natuurkundige, bleek dat een opvallend aantal van hen ooit met het onvolprezen ‘Meccano’ geconstrueerd hadden. Zelf had hij een Friese staartklok van het goedje.

Of het gebruik van Meccano een directe aanleiding is geweest tot het winnen van deze prijs valt vermoedelijk niet aan te tonen.

Afgezien van het ontwikkelen van ruimtelijk inzicht en fijne motoriek, dat op zich zou al voldoende moeten zijn om iedere jongeling verplicht een uurtje in de week aan de gang te zetten op de basisschool met Meccano, legt het ook nog eens de beginselen van een constructie uit (mijn beide zoons kwamen niet verder dan het maken van iets dat op een pistool leek en vervolgens ‘pief, paf, poef’ te roepen).

Je kunt er zelfs nog wat min of meer nuttigs mee doen: bijvoorbeeld het demonstreren van ‘pin-inclinatie’ en ‘wielvlucht’ van de voortrein van een (sport-)auto.

Het construeren met al die plaatjes, strippen, asjes en wieltjes leidt tot inzicht in hoe van eenvoudige tot ingewikkelde machinerieën werken. Komt altijd van pas zoals bij het vervaardigen van een houten nabootsing van een vogel die kon klapwieken. Een namaak-vogel. Eentje, die niet eens kon vliegen. Maar die, met uitzondering van de draai in de lengterichting van de vleugel, de beweging van de vogelvleugel aardig nabootste. En die de ontvanger (het ging om een Sinterklaassurprise) in verrukking bracht.

En het komt nog meer van pas als er van al die losse stukken en brokken een heus vliegtuig in elkaar gezet moet worden.

Zoals bijvoorbeeld afgelopen zaterdag.

Bij het monteren van een Ka7. De ‘Grote Kanarie’. Met een steeksleutel die in beginsel niet anders is dan het sleuteltje dat meegeleverd werd met Meccano no.1.

Rugier.